In Drive is alles een knipoog naar alles
Er staan roze letters op de filmposter van Drive. Dat is best wel camp. Of jaren tachtig. In elk geval is de kleur ironisch. Eigenlijk lijkt het op de filmposter van Footloose. Drive zit vol met verwijzingen naar de jaren tachtig. Alles in de film is een referentie of een knipoog.
Drive heeft een eenvoudig plot: zwijgzame held die zijn brood verdient als vluchtautochauffeur wordt verliefd en daardoor komt hij in allerlei lastige situaties terecht (wat achteraf bezien ook het plot van een willekeurige aflevering van Fawlty Towers had kunnen zijn). Het verhaal is versierd met jarentachtigmuziek, beelden van een troosteloos Los Angeles, het verwrongen hoofd van Ron Perlman, onverwacht geweld, zilveren jassen en een hyperemotionele Carey Mulligan. Het past daarmee naadloos in de modieuze nostalgie naar de jaren tachtig, zo mogelijk het lelijkste tijdperk uit de geschiedenis van de mensheid. De hele stijl van Drive is niet mooi, maar alles waar het voor staat is cool. Dat werkt uitermate verwarrend, want hoe kun je een film beoordelen als bijna elke creatieve keuze een knipoog is?
In gesprekken na afloop bleek iedereen veel meer in de film gezien te hebben dan ik, variërend van iets wat blaxpoitation heet tot het zijn van een parodie op films waarvan ik nog nooit gehoord heb. Met zoveel referenties en ironie hoef je geen enkele keuze te verdedigen. Het is immers niet jouw beslissing, maar een verwijzing naar die van iemand anders. Drive is daarmee een typische hipsterfilm. Of ik mijn snor en skinny jeans mooi vind? Geen idee, maar het is jaren tachtig en vét camp.
---Tags:
blaxploitation, Drive, Fawlty Towers, ironie, Ryan Gosling
Tweet
