Dit las ik deze week op The Awl

Wat moet je eigenlijk lezen op The Awl? Ernst-Jan Pfauth hoort mij al een tijd enthousiast praten over de culturele blog van halfgoden Choire Sicha en Alex Balk. Maar, bekende Ernst-Jan, hij had eigenlijk geen idee waar hij moest beginnen. The Awl besteedt geen seconde aan marketing of vormgeving en dat maakt de site niet toegankelijker. Daarom speciaal voor voor Awl-beginners: het ongeautoriseerde lezershandboek van The Awl. Week 14. Cureren avant la lettre.

Een kleine introductie: oprichters Choire Sicha en Alex Balk waren ooit de hoofdredactie van Gawker, toen Gawker nog alternatief en raar was, ergens rond 2004. De site groeide afgelopen vijf jaar uit tot een media-imperium, met subsites als Gizmodo en Jezebel. Toen Sicha en Balk Gawker verlieten begonnen ze na een pauze bij het mislukte Radar samen The Awl, een klassieke blog onderhouden door twee bloggers. Economische worden ze ondersteund door iemand van College Humor. O

p een druilerige dinsdagmiddag mag ik The Awl graag van A tot Z doorlezen: de essays, de filmpjes van zwaaiende beren, de citaten uit het nieuws en hun Spotify-list met onmogelijke muziek. En The Awl heeft inmiddels ook z’n eigen spin-offs: The Hairpin (The Awl voor vrouwen) en Splitsider (voor de mensen die humor nog een levensvatbare categorie vinden)

Zes artikelen van The Awl die je deze week moet lezen:

1. What a world: de categorie van totaal onnodige filmpjes en verhalen die de media bereiken, van kattenfilmpjes tot debiele onderzoeken, meestal door Sicha en Balk aangeprezen met ‘why the hell not?’ Deze week is de beste tip het verhaal van Samantha Brick, de schrijfster die klaagt dat iedereen haar haat omdat ze mooi is én lovely boeken schrijft.

2. The riddle of Mark Twain’s passion of Joan of Arc. Een lang stuk over de dinosaurus van de Amerikaanse literatuur die steevast begon te zwijmelen als het over Jeanne d’Arc ging. Geheel niet urgent, of actueel, maar zoals The Awl zelf zegt: ‘We believe that there is no topic unworthy of scrutiny, so long that it is approached from an intelligent angle, but that there are many topics worthy of scrutiny that lack coverage because of commercial factors.’ Dus schrijven ze over Mark Twain en Jeanne d’Arc.

3. The amazing moral fables of Pinterest. Er gebeurt iets heel raars op Pinterest. Niet alleen omdat de verzamelsite overspoeld wordt door lelijke citaten en baby-foto’s, maar ook omdat de oprichter zelf zijn hele profiel verwijderd wegens copyright-schending. Stukkie nieuwe media-kritiek.

4. In defense of Boredom. Komend weekend verschijnt een nieuwe bundel van Susan Sontag waarin ze min of meer beweert dat de meeste kunst saai is. Dat klopt, zegt Dave Bry, maar die verveling kan ook heel mooi zijn. En daar geeft hij voorbeelden van: Andy Warhol, Samuel Beckett, de Velvet Underground.

5. Jack White – Sixteen Saltines. De nieuwe clip van Jack White gaat over de ontgroening op Dartmouth, een iets minder bekende Ivy League Universiteit. Ze dumpen gewoon een filmpje, zoals ze ook het Google Glass filmpje dumpen deze week en de bijna verloren sketches van Larry David. Of zoals ze zeggen zeggen: ‘[we do not] eschew frivolity; far from it. Who doesn’t enjoy a funny video, a current meme, or anything about bears? We love bears. And Science!’

6. How to write the great American Novel. Jim Behrle lijkt ongeveer alle dikke Amerikaanse boeken gelezen te hebben en ziet allemaal parallelen. Hoe moet je een nieuwe Great American Novel schrijven? Verhuis weg uit Brooklyn, stop met schrijven in Starbucks en begin een verhaal uit het perspectief van een kat. Iedereen houdt van katten. Behrle over onder andere Philip Roth, Dave Eggers, Franz Kafka, Joanne Rowling en Vladimir Nabokov.

Als je zelf een site zou beginnen zou je vermoedelijk in compleet de tegenovergestelde richting gaan. Sicha en Balk zijn geen journalisten, maar schrijvers. Alles op The Awl staat in het teken van onderwerpen die ze leuk vinden, allemaal intelligent beschreven en met humor. In een tijd waarin alles hyper-verticaal wordt bewandelen zij de volledige breedte van de weg. Maar uiteindelijk komen ze altijd terug bij ‘New York City and its self-centered, all-consuming industries: media and publishing, finance and real estate, politics and capitalism and gamesmanship.’

En trouwens, The Awl, dat is een instrument waarmee je kleine gaatjes maakt in leer of hout. Verder interessant om te lezen is het media-menu van Sicha zelf en een interview met Sicha over de oprichting van The Awl. En, het profiel in de NY Times, geschreven door David Carr. Alex Balk lijkt nog nooit geïnterviewd en blijft volstrekt mysterieus.

---

Tags:
Alex Balk, Beren, Blog, Choire Sicha, Gawker, The Awl, Zwaaiende katten


Tweet