On The Road: handboek van de verveelde bovenklasse
Niets achter me, alles ligt voor me, zoals altijd On The Road. Vorige week ging de grote boekverfilming van Jack Kerouacs On The Road in première. Waarom nu? Het boek is al sinds het verschijnen in 1957 een bestseller. In het standaardwerk van de Beatgeneratie liften hoofdpersonen Dean Moriarty en Sal Paradise (de pseudoniemen van Neal Cassady en Jack Kerouac) door de Verenigde Staten. Achterop huifkarren, met een ondergaande zon en zonder eindhalte reizen ze door het land. Ontsnappend aan het deugdzame burgerleven storten ze zich in een bacchanaal van seks, drugs en rock&roll.
In het artikel over Hipsters, dat vorig jaar in Vrij Nederland verscheen, scheef ik al over Norman Mailer. De Amerikaanse schrijver zag de Beats tekeer gingen en beschreef in The White Negro: Superficial Reflections on the Hipster hoe zij, geboren en getogen in de maatschappelijk bovenklasse, de cultuur van de onderklasse overnamen. Volgens Mailer is iedereen op zoek naar het orgasme: of dat nou seks met een mooie vrouw is, een drugstrip of het eerste concert dat je meemaakt. En in de onderklasse zijn de dalen nu eenmaal dieper en de pieken hoger. Kerouac, Cassady en hun vriend Allen Ginsberg waren allemaal netjes opgevoed en gingen ineens zwerven, naar jazz luisteren en deden het met alles wat ze tegen kwamen. Dat werd in die tijd vooral gezien als vermaak van de onderklaase. Ze ruilden hun betamelijke maar saaie leven in voor het ruige leven van de road. De bovenklasse was op zoek naar de orgasmes van de onderklasse. En in hun slipstream volgde nog een hele zwik generatiegenoten. Hipsters, zo noemde Norman Mailer ze in zijn artikel uit 1957.
En dat verklaart misschien waarom we nu een grote filmproductie hebben van On The Road. Vorig jaar verscheen ook al Howl en ook Big Sur ligt in het verschiet. Na de dikke vette jaren negentig hebben we allemaal een zorgeloze jeugd gehad, hebben we gestudeerd, twee studies, waarvan een in het buitenland, gesport en een bestuur gedaan. Het was allemaal zo uitgestippeld dat de road alleen maar aantrekkelijker is geworden. En inmiddels zijn we ook vergeten dat Kerouac mopperend en dronken ten onder ging en nauwelijks meer wat fatsoenlijks schreef. Het succes van On The Road is te danken aan een nieuwe verveelde bovenklasse. De doelgroep zijn dan ook de bevoorrechte jongeren en succesvolle ex-hippies in de grote stad. Daarbuiten zal de film vermoedelijk een stuk minder bezocht worden. Dat wil overigens niet zeggen dat de film de populariteit van het boek kan evenaren: op hard//hoofd maakt de doelgroep korte metten met de poging van regisseur Walter Salles.
In de Volkskrant een mooi stuk over de eeuwige lente van de Beats door Haro Kraak. Met een bescheiden rol voor Literaturfest. Op youtube kan je ook de Beat-introductie zien van de laatste Literaturfest Live. Ondertussen ga ik beginnen aan mijn eerste William S. Burroughs. En te zijner tijd zal ik de film ook wel zien. Opdat ik me nooit zal vervelen.
---Tags:
Beat-Generation, hipsters, Jack Kerouac, Norman Mailer, On The Road
Tweet
