Over het nobele ambt van de webredacteur

Interview voor [De WebRedactie]

Wat was jouw eerste baan in de digitale media?
Dat was webredacteur bij het Observatorium (begin 2010), een initiatief van de kunstsector om samen een pakket bezuinigingen te bedenken. Ik zorgde ervoor dat interviews van alle specialisten op de site geplaatst werden, en ik hielp met het organiseren van evenementen waarin allemaal mensen uit de cultuursector bij elkaar kwamen. Maar toen kwam ineens het nieuwe kabinet dat de bezuinigingen zelf afdwong. Het Observatorium leeft nu voort in de tafel van zes.

Waarom heb jij destijds voor dit medium gekozen?
Het was mijn eerste opdracht als zzp’er. Ik schreef al sinds 2001 op verschillende blogs, maar altijd als amateur. Eind 2009 studeerde ik af en ging ik op zoek naar een baan. Via vrienden bij de VPRO kwam ik met Bert Holvast in contact, de initiatiefnemer van het Observatorium. Dankzij hem kon ik voor het eerst professioneel bloggen. En ik hield tijd over voor hard//hoofd, de site over kunst en journalistiek die ik toen net met een groepje vrienden had opgezet.

Op welke prestatie ben je trots?
De Boekensite van de Republiek der Letteren van Vrij Nederland. Die heb ik ontworpen en opgezet met mijn collega Sander Pleij. We begonnen met het online zetten van veel kleine recensies, maar het werd al snel een stuk interessanter. Nu verschijnen er naast recensies ook de stukken van Jeroen Vullings, de literaire kroniek van Carel Peeters en onze rubriek ‘Mooie Dingen.’

Welke kant van het vak vind je de aardigste?
Het is creatief en technisch tegelijk. Ik hou van schrijven, maar ook van vormgeven en een klein beetje van programmeren. Vroeger hield ik van computers en boeken en nu komen die twee kanten samen in mijn werk. En de rest ziet je als een soort marsmannetje.

Stel: je mag, naar eigen inzicht, een nieuw medium creëren, wat zou dat dan zijn? (Er is voldoende budget beschikbaar)
Het is mijn heimelijke ambitie om een goed Nederlands webonly magazine op te zetten: De Nederlandse Slate, met de humor van The Awl, de layout van de Morning News, het imago van de Village Voice en de intellectuele relevantie van die Zeit. Dat is ook uit eigenbelang: ik zou het zelf graag lezen.

Heb je een leermeester gehad? Zo ja, wie was dat en wat heb je van hem/ haar geleerd?
Mijn collega’s bij Panzerfaust.org, de salonblog die vooral tussen 2006 en 2008 heel actief was. De site bestaat in comateuze toestand nog steeds. Ik liet vaak reacties achter en mocht toen ineens meebloggen. Zij wisten allemaal op sublieme wijze grapjes en serieuze onderwerpen te combineren.

Het ging steeds verder: na een tijdje joegen we de helft van de bezoekers bij de ingang weg met onbegrijpelijke ironie, maar dat mocht onze pret niet drukken. En als ik steekjes liet vallen, spelfouten of saaie alinea’s, dan kreeg ik er van de anderen publiekelijke hard van langs. Het waren de lessen van de kleedkamerhumor.

Welke site(s) beveel je iedereen van harte aan?
Ik heb afgelopen jaar TheAwl.com ontdekt, de site van Choire Sitcha. Hij was altijd de redactiechef van Gawker, maar nu hij voor zichzelf begonnen is wordt het pas echt leuk. Grote artikelen over belangrijke schrijvers en bijna essayistische stukken over politiek worden afgewisseld met filmpjes van zwaaiende ijsberen.

Welke technische ontwikkeling mag niemand in jouw vak op het moment missen?
Er zijn een heleboel inhoudelijke ontwikkelingen, maar ik vind het ook goed om te zien dat vormgeving steeds meer aandacht krijgt. Responsive design, vormgeving die zich aanpast aan het apparaat waarop het vertoond wordt, maakt websites veel toegankelijker dan apps. Bekijk bijvoorbeeld eens hoe de site van de Boston Globe eruit ziet op je telefoon en op je computer. Die site is ontworpen door Ethan Marcotte, een halfgod op het gebied van vormgeving.

Waar haal jij je dagelijkse ‘portie’ informatie vandaan (krant, tv, internet)?
Ik lees betrekkelijk weinig kranten en kijk weinig tv. Het meeste komt binnen via blogs en nieuwssites. De site van de NRC is erg fijn, mijn twitterlijstjes geven veel informatie en ik heb een uitpuilende RSS-reader. Die is trouwens volledig onhandelbaar geworden. Wat heb ik nou aan 500 nieuwe berichten per uur?

Noem eens een volgens jou goed geslaagd crossmediaal concept?
Het is een beetje onduidelijk wat crossmediale concepten precies zijn. Het is meer een buzzword dan dat het echt iets betekent. Alles is crossmediaal. Ik vind het wel mooi als je echt gebruik weet te maken van de kracht van een medium. Bekijk bijvoorbeeld eens de videoclip van ‘We Used to Wait’ van The Arcade Fire. Een prachtige clip die met html5 gemaakt is; te zien is op http://www.thewildernessdowntown.com. Die is inmiddels wel een jaar oud. De voorspelde lawine aan html5-clips bleef uit. Jammer, want het werkte goed. Ik geloof wel in html5. Ik heb een t-shirt met het html5-logo erop.

Wat raad je jonge webredacteuren aan die aan het begin van hun carrière staan?
Begin gewoon met een lelijke blog en twee lezers. Maar begin. De rest volgt vanzelf. Of zoals Woody Allen zegt ‘Eighty percent of succes is showing up.’

Wie is jouw favoriete schrijver/journalist?
Ik heb er zoveel! Misschien goed om Gary Shteyngart te noemen, een Rus die nu in New York woont en boeken schrijft over zwetende, dikke mannen die de moderne wereld niet goed aankunnen.

Aan welke online specialist wil je het toetsenbord doorgeven?
Alejandro van Viceland.nl. Ze zijn bij Vice in geweldige vorm de laatste tijd en ze zijn dit najaar online een volledig nieuwe weg ingeslagen. Ben benieuwd wat ze de komende tijd nog meer gaan doen.

---

Tags:
Choire Sitcha, Gary Shteyngart, The Awl, The Morning News, webredactie


Tweet