Hoe te leven: Alex Garland

Als ik erbij was geweest waren Richard, Etienne en Francoise nooit op het eiland van de Beach beland. In de roman van Alex Garland gaan de drie hoofdrolpersonages op zoek naar een paradijselijk strand waar ze alleen van hebben horen zeggen.

Deze week lezen Ernst-Jan Pfauth en ik het boek voor Literaturfest. Het gaat over backpackers in Thailand, een verborgen strand en een enclave avonturiers die zelf een soort perfecte maatschappij proberen te creëren. Of zoals Renske het uitlegt:

“Ik had opeens zo’n zin om zelf een boek waar ik heel erg van onder de indruk was weer te herlezen, en dat boek gaat zowel over backpackers (ik <3 backpackers) als een eigen maatschappij creëren en die naar de tyfus helpen (ik <3 een eigen maatschappij creëren en die naar de tyfus helpen)"

Het boek is bekend geworden van de film uit 2000 met Leonardo DiCaprio in de hoofdrol. Het was een vage, strak-gemonteerde film die net zoveel mensen fantastisch vonden als verschrikkelijk. Maar het boek verslind ik als een monster. Het maakt iets in mij los waardoor ik mezelf moet tegenhouden om niet gelijk mijn tas in te pakken en een willekeurig vliegtuig in te stappen. Blijkbaar zit er ergens diep in mij, vermoedelijk verstopt ergens tussen mijn lever en nieren, een impulsieve avonturier die in het dagelijks leven verdrukt wordt door een opgeruimd en verstandig leven.

Renske de Greef zal het boek bij ons maandag aan tafel bespreken Maar als ik met de hoofdrolspelers op stap was gegaan had ik ze beslist tegen gehouden. Ze belanden eerst op een eiland náást het eiland waar ze moeten zijn. Om uiteindelijk bij de Beach te komen zullen ze moeten zwemmen. In drie zinnen gooien ze hun backpack ergens in de bosjes en duiken ze het water in. Ik zou eerst rustig bedenken hoe ik weer terug zou moeten komen, hoe ik schone onderbroeken mee kon nemen en hoe ik de boot terug weer zou vinden. Maar omdat Richard, Etienne en Francoise ongeveer het tegenovergestelde doen, geraken ze in de problemen, móeten ze wel door en vinden ze uiteindelijk per ongeluk het strand. Op dat moment had ik al lang ik een lokaal café gezeten om op mijn iPad naar meer informatie over het eiland te zoeken.

Garlands personages doen precies wat ik in het dagelijks leven niet doe: beslissingen nemen met een onbekende afloop. Dat is wel de enige manier om een strand te ontdekken. Als je bij een bijzonder feest wil zijn moet je ook het risico nemen dat het niets wordt. Of als je een briljant boek wil schrijven, moet je iets schrijven waarvan je niet zeker weet dat het zal verkopen. Gaan waar niemand eerder is geweest; meezwemmen met Richard, Etienne en Francoise. Het is een cliché, maar niet voor niks. Het in de praktijk brengen heeft consequenties. Als je een goede blog wil maken zul je toch naar de overkant moeten zwemmen op het moment iedereen op de kant blijft staan. Niet wachten op een blog die de weg al heeft gevonden, maar zelf op zoek gaan.

Volgende keer ga ik de zee in en die schone onderbroeken hou ik wel droog door ze over mijn hoofd te trekken.

In de serie ‘Hoe te leven’ proberen Sander Pleij en ik op zeer onregelmatige basis levenslessen te vinden in alles: films, gesprekken met grootmoeders, The Voice of Holland, Ojers Oot Kultur, boeken en filosofie.

---

Tags:
Alex Garland, Blog, Danny Boyle, Leonardo DiCaprio, The Beach


Tweet