Bright Eyes en Jonathan Franzen
De Amerikaanse band Bright Eyes treedt 19 februari op in Paradiso in Amsterdam. Aan het einde van de middelbare school wisselde ik met een paar vrienden altijd losse liedjes uit, waar we dan compilatiealbums van maakten. Daarop kwamen vaak liedjes terecht van Belle & Sebastian, Death cab for cutie en ook Bright Eyes. Maar de middelbare school is al weer een tijd geleden en langzaam verdween de band zo uit mijn herinnering tot ik ineens hoorde van het concert in Paradiso. En in Freedom, het laatste boek van Jonathan Franzen, wordt Bright Eyes ook pagina’s lang besproken.
Richard Katz en Walter Berglund, twee hoofdrolspelers uit het boek, bezoeken in 2004 een concert van Bright Eyes. Dat was ongeveer de tijd dat ik bezig was met mijn compilatiealbums. Franzen grijpt het optreden aan om de muziekperceptie van generaties te bespreken. Volgens hem beleven onze leeftijdsgenoten muziek anders dan de generaties daarvoor. Richard Katz begrijpt tijdens het concert wel wat de jongere bezoekers aanspreekt, maar het doet hem zelf niet zo veel.
De generatie van Richard en Walter ging muziek luisteren als statement. De Talking Heads, Bob Dylan en de Undertones hadden idealisme en boosheid. Maar men gaat naar Bright Eyes gewoon om het leuk te hebben; om te horen wat je al kent en om vrienden te ontmoeten. Hoewel Richard leadsinger Conor Oberst goed vindt, vraagt hij zich af of hij meent wat hij zingt. De oprechtheid ontbreekt en het vermaak is oppervlakkig.
Ik weet het niet. Dat blijkt niet uit de liedjes op mijn compilatiealbums. Maar op 19 februari ga ik Walter en Richard achterna; Oberst diep in de ogen kijken om te zien of hij het meent.
---Tweet
