Gary Shteyngart
In de New Yorkse koffiesalons en hiphopclubs loop je de kans de grootste levende schrijver tegen te komen. Dat hij nog niet definitief is doorgebroken komt omdat hij nog teveel tijd besteed aan de Russische klassieken en seks met zijn dikke vriendinnen, want Gary Shteyngart is net zo goed een Amerikaanse intellectuele shyster als een perverse Rus. Stel je voor dat je Vladimir Nabokov combineert met Herman Brusselmans en Jerry Springer. Dan krijg je Shteyngart.
Twee van zijn meesterwerken sieren mijn boekenkast: The Russian Debutantes Handbook en Absurdistan. Net als bij zoveel Amerikaanse schrijvers van zijn leeftijd staan zijn personages existentiële hellenangsten uit en kwijnen ze weg door jeugdtrauma’s. Micha Vainberg bijvoorbeeld, moet uit Rusland vluchten omdat zijn vader een crimineel is en geraakt in een heftige crisis als zijn voorhuid er op late leeftijd aan moet geloven. Dat draagt hij in het hele verhaal mee, tot in de fictieve Balkanrepubliek Absurdistan waar spontaan een oorlog uitbreekt. Vladimir Gershkin aan de andere kant, de held uit het Russian Debutantes Handbook, gaat gewoon ordinair gebukt onder het verwachtingspatroon van zijn moeder. De personages van Shteyngart zijn even absurd als onherkenbaar en Shteyngart staat er voor garant dat geen enkele plotwending bij benadering begrijpelijk is. Proza zoals het bedoeld is.
Toch is Shtneygart een betamelijk schrijver. Hij geeft les in literatuur en publiceert verhalen in The New Yorker. Een vriendin van mij ging ooit op bedevaart naar New York om Shteyngart in levende lijve te zien en zij was verbaasd dat er zelfs geen sprankeltje waanzin in zijn ogen zichtbaar was. Shteyngart moet meer schrijven, want twee boeken is niet genoeg. Ga tot die tijd naar de winkel en koop zijn werk. Als dat je nog niet overtuigd heeft, hieronder twee passages uit zijn boeken.
De introductie van Vladimir Girshkin in Russian Debutantes Handbook:
“This would be the worst birthday of his life. Vladimir’s best friend Baobab was down in Florida covering his rent, doing unspeakable things with unmentionable people. Mother, roused by the meager achievements of Vladimir’s first quarter-century, was officially on the warpath. And, in possibly the worst development yet, 1993 was the Year of the Girlfriend. A downcast, heavyset American girlfriend whose bright orange hair was strewn across his Alphabet City hovel as if cadre of Angora rabbits had visited. A girlfriend whose sickly-sweet incense and musky perfume coated Vladimir’s unwashed skin, perhaps to remind him of what he could expect on this, the night of his birthday: Sex. Every week, once a week, they had to have sex, as both he and this large pale woman, this Challah, perceived that without weekly sex their relationship would fold up according to some unspecified law of relationships.”
Misha Vainberg spreekt in Absurdistan over hiphop:
“Alyosha-Bob and I have an interesting hobby that we indulge whenever possible. We think of ourselves as The Gentlemen Who Like To Rap. Our oeuvre stretches from the old school jams of Ice Cube, Ice-T, and Public Enemy to the sensuous contemporary rhythyms of ghetto tech, a hybrid of Miami bass, Chicago ghetto tracks, and Detroit electronica. The modern reader may be familiar with ‘Ass-N-Titties’ by DJ Assault, perhaps the seminal work of the genre”
Gary Shteyngart, mijn literaire held. De enige schrijver die weet dat wij geen interesse hebben in zaken als liefde, leven, dood en verdriet, maar dat wij eigenlijk uitsluitend geïnteresseerd zijn in geld, onze moeders en hiphop.
---Tweet
