Ranzige journalistiek
De grens tussen journalistiek en reclame vervaagt, zo blijkt uit The story so far, een publicatie van de Columbia School of Journalism. Op zoek naar geschikte verdienmodellen kiezen grote sites er steeds vaker voor om hun content gewoon naar de adverteerders toe te schrijven. Sites als de Huffington Post publiceren grote advertorials, of bieden bedrijven de mogelijkheid content te sponsoren.
Eigenlijk is er niets veranderd sinds Lijmen/Het been, het in 1923 geschreven boek van de Vlaamse schrijver Willem Elsschot. Daaruit moesten wij regelmatig stukken lezen op de middelbare school. Het hoofdpersonage Boormans vormt daarin het tijdschrift La Revue Continentale om in het Algemeen Wereldtijdschrift voor Financiën, Handel, Nijverheid, Kunsten en Wetenschappen, dat elke editie vol schrijft met lovende artikelen over bedrijven. Een artikel kostte een bedrijf aanvankelijk geen geld, maar dan moesten ze wel onmogelijke hoeveelheden van de oplage kopen.
Het is natuurlijk ranzig, commerciële artikelen tussen de gewone content. De meest invloedrijke blogs zijn verworden tot de meest beïnvloedde blogs, zo is te lezen in The story so far. Een bedrijf kan gewoon positieve recensies kopen. Maar, schrijft Frédéric Filloux op de kritische blog Monday Note, er zijn twee belangrijke kanttekeningen. Ten eerste begrijpen jonge journalisten vaak niets van de commerciële kant van journalistiek en de beweegredenen van uitgevers, en ten tweede is het begrijpen hiervan nodig om belangrijke keuzes over ethiek te maken. Onschuld is geen val meer. Of een excuus. Bovendien wisten we al lang dat het er aankwam; Elsschot voorspelde het al in 1923. Ik ben overigens heel blij met mijn mooie Batavus-fiets.
---Tweet
