Interview met Habbekratsers Jim Taihuttu en Victor Ponten: gratis eten in je joggingspak

Met weinig geld en veel enthousiasme veroverden Jim Taihuttu en Victor Ponten de reclame- en filmwereld.

Het was misschien wel het meest besproken mediamoment van 2011: Nasrdin Dchar, die uitzinnig van vreugde een Gouden Kalf in ontvangst nam voor zijn hoofdrol in de roadmovie Rabat, en meteen van de gelegenheid gebruik maakte de vloer aan te vegen met moslims bashend Nederland.

Maar Dchar had die avond nooit kunnen schitteren als anderhalf jaar eerder niet een groep jonge filmmakers en acteurs uit Amsterdam de stoute schoenen had aangetrokken, en met beperkte middelen aan de productie van Rabat was begonnen.

Jim Taihuttu (1981) en Victor Ponten (1981) hadden met hun reclamebureau Habbekrats nog wel geprobéérd subsidie los te peuteren bij grote filmfondsen. Maar die gaven geen stuiver voor het project. ‘Er zit een vicieuze cirkel in de filmindustrie,’ zegt Taihuttu. ‘Als je nog nooit een film hebt gemaakt, krijg je geen subsidie.’ Ponten: ‘Voor beginnende producenten en beginnende regisseurs gaat de poort niet open, terwijl je mensen naar binnen ziet lopen waarvan je denkt: dat kan ik ook.’ Maar subsidie of niet, die roadmovie moest er komen. En dus vertrokken Taihuttu en Ponten met het beetje geld dat ze bij elkaar gesprokkeld hadden, een bescheiden filmploeg, een paar fotocamera’s en een stel onbetaalde maar enthousiaste acteurs naar Marokko. Ponten: ‘We wisten dat Nasrdin (Dchar), Achmed (Akkabi) en Marwan (Kenzari) graag een keer wilden samenwerken.

Toen we allemaal bleken te kunnen in augustus, dachten we: go!’ Een klein jaar later stonden dezelfde mensen op de rode loper van Tuschinski, voor de première van Rabat. En na weer een paar maanden konden ze de champagne laten stromen bij de uitreiking van de Gouden Kalveren.Het is de rode draad in de nog korte carrière van Taihuttu en Ponten: zonder al te veel geld en vaak tegen de stroom in aan ambitieuze projecten beginnen, en uiteindelijk groot succes boeken. Afgestudeerd in audiovisuele media (Taihuttu) en media en cultuur (Ponten), richtten ze in 2004 samen Habbekrats op. Aanvankelijk werkten ze vooral thuis, of in de kroeg. Een van de eerste filmpjes die ze maakten, was een videoclip bij het nummer ‘Wie is ut’ van de Rotterdamse hiphopformatie DuvelDuvel. De clip werd opgenomen zonder medeweten van de rappers zelf – die hadden de e-mail van Taihuttu en Ponten nooit beantwoord – maar werd niettemin een hit op TMF en internet. In de groezelige video waren de rappers vervangen door drie meisjes in apenpak, die ontsnapten uit een dierentuin. Het is de huisstijl van Habbekrats: Rauw, cross-cultureel en met veel humor.

Ponten: ‘We zijn begonnen met een enthousiasme om dingen te kunnen maken. Tot onze verbazing ging Habbekrats in het begin eigenlijk sneller dan we zelf gingen.’ In datzelfde jaar trokken Taihuttu en Ponten de aandacht van Het Parool. Die krant hield een uitverkiezing voor het mooiste Amsterdamse woord, waarvoor ook ‘habbekrats’ was genomineerd. Dat vonden Ponten en Taihuttu zo leuk dat ze een promotiecampagne voor dat woord organiseerden, inclusief commercial en Boomerang-kaarten. Niet veel later hing Het Parool aan de telefoon: Ponten en Taihuttu hadden de juiste toon te pakken. Of ze misschien ook campagnes voor de krant wilden bedenken. Alsof dat nog niet genoeg was, werd Habbekrats in 2005 ook nog uitgeroepen tot reclametalent van het jaar. En dat terwijl ze nog nauwelijks een bedrijf waren; een bureau zonder bureau. ‘Bij de uitreiking van de prijs in de Amsterdam Arena stond iedereen strak in het pak,’ vertelt Ponten. ‘Wij kwamen vooral voor het gratis eten, nog net niet in joggingpak.’ Een lucratieve carrière lag in het verschiet. Maar in plaats van het snelle geld, kozen Taihuttu en Ponten ervoor om onafhankelijk films te gaan maken. Zo regisseerden ze videoclips voor zo’n beetje elke Nederlandse rapper die aan de weg begon te timmeren, en raakte nauw betrokken bij het hiphoplabel TopNotch. En toen kwam dus Rabat, hun eerste speelfilm, waarmee ze in één klap aansluiting vonden bij het grote publiek. Vlak voor de première kregen ze nog een argwanend telefoontje van RTL Boulevard: was het echt waar was dat mensen als Arie Boomsma, Halina Reijn en Barry Atsma in Tuschinski aanwezig zouden zijn? Ponten: ‘Toen wij daar met die film stonden, was het alsof vanaf dat moment alles mogelijk was.’

Intussen werken de filmmakers al aan een nieuw project. De filmfondsen blijken nu toeschietelijker. ‘Maar we blijven dingen doen waarmee we hopen te verrassen. Misschien gaan we ooit wel een soort New Kids maken’ zegt Taihuttu. ‘We zijn zo vaak afgewezen dat we nu nog wel vier of vijf ideeën hebben liggen.’

Ze moeten zelf ook wel eens lachen om hoe het allemaal is gelopen. Taihuttu: ‘De meeste mensen wachten hun hele leven tot andere mensen hun vertellen wat ze moeten doen: koop een huis, zoek een baan, ga trouwen. Wij besloten maar gewoon te beginnen, een beetje omdat we ons verveelden, maar vooral omdat we vonden dat het gemaakt moest worden.’

Dit artikel is onderdeel van de VN-dwarsdenkersreeks 2012. Lees hier de hele serie. Foto is gemaakt door Sander Veeneman.

---

Tags:
Habbekrats, Jim Taihuttu, Nasrdin Dchar, Rabat, Victor Ponten


Tweet