Niemand weet hoe Frank Heinen het doet, maar ergens in het voorjaar is hij begonnen met het schrijven van een dagelijkse sportcolumn voor HP de Site. En hij is niet meer te stoppen. Tornado’s, het einde der tijden, feestdagen: niets hield hem tegen. Het hoogtepunt was dit jaar toch wel de column over Usain Bolt die te gast is bij Mart Smeets: ‘En daarrrr gaan ze! En wat start Bleek snel en hij denkt dat-ie goed ligt, maar dan komt die rare kerel uit Kingston op stoom. En als die maffe man uit Kingston op stoom komt, nou, berg je dan maar. Dan is het merci en au revoir en senk joe en legt u hem daar maar neer op 9.63. En dan dat gebaar. Lightning has struck again.’
De Nigeriaans/Amerikaanse schrijver Teju Cole publiceerde begin 2012 het boek Open City. het schijnt fantastisch en vreselijk saai te zijn. Interessanter misschien zijn de artiklen van Teju Cole. In The Atlantic schrijf hij over het White Saviour Industrial Complex, naar aanleiding van het megaviral filmpje Kony 2012 over kindsoldaten. Eerst maakt Cole zich in zeven tweets boos, om er vervolgens een prachtig verhaal over te schrijven. Het idee: de grootste markt ter wereld is het blanke schuldgevoel.
De Amerikaanse website Slate laat haar redacteuren elk jaar een groot project doen. Annie Lowrey, de vriendin van de beroemde pundit Ezra Klein, besloot te leren programmeren. Het is namelijk vreemd, volgens Lowrie, dat we zoveel techniek gebruiken maar dat er zo weinig mensen zijn die code erachter kunnen begrijpen. Daardoor controleer je de techniek nooit helemaal; het zogenaamde Little Coder’s Predicament. Lowrey besluit de populaire programmeertaal Ruby on Rails te leren. Maar leuker nog: ze hangt het hele verhaal op aan de hacker _why, die het beroemdste en toegankelijkste boek over Ruby schreef en daarna mysterieus verdween. Elke journalist zou een beetje moeten kunnen programmeren. Mijn (minimale) kennis van html, php en css helpt me al enorm. Anders had ik deze pagina nooit kunnen maken.
Het Wit-Russische wunderkind Evgeny Morozov was begin december in Nederland. Zijn centrale boodschap: verwacht niet dat technologie alle problemen in de wereld gaat oplossen. En dat is precies wat hem tegen staat in de Ted conferenties. Voor The New Republic slijpt hij het zwaard en schrijft hij in augustus een stuk tegen Ted en vooral tegen sprekers Parag en Ayesha Khanna. De eerste van die twee was tegelijk met Morozov in Nederland. Ik ken hem verder niet, maar tijdens de conferentie waar ze allebei waren sloeg Parag Khanna inderdaad alleen maar gebabbel uit. Halfbakken idealisme opgediend in hapklare brokken voor mensen die te druk zijn om echt na te denken. Zijn zwaard prikt scherp.
Vier jaar geleden maakte ik bij mijn vrienden onbeschrijflijk de blits door voortdurend uitslagen van de presidentiële verkiezingen in de VS goed te voorspellen. Ik las natuurlijk gewoon de blog van FiveThirtyEight, de voormalig honkbal-statisticus die zich ineens op de politiek richtte. Het is het pseudoniem van Nate Silver, die afgelopen verkiezingen volgde voor de New York Times. Weer voorspelde hij bijna alles goed. Hij hield telkens vol dat Obama zou winnen, tot ergernis van de zogenaamde campaign-watchers. Zo was er natuurlijk weinig aan. De schaamteloos opportunistische bloggers van Politico begonnen een waar offensief tegen Silver. Oh, wat kreeg hij gelijk. Natalia Cecire schreef een mooi stuk over de Nate Silver hype, waarin ze de juiste vragen stelt. Waar moet campagne-journalistiek nu eigenlijk over gaan? En waarom krijgen er toch steeds zoveel competente malloten het podium?
In Nederland verschijnen er los van nieuwsberichten online nauwelijks artikelen. Daarom een sigaar uit eigen doos: Literaturfest-collega Ernst-Jan Pfauth is zeldzaam op dreef in zijn columns, die tegelijk op papier verschijnen in NRC/Next als op zijn site. In Pas op voor kritiekloze technologiefans gaat hij schaamteloos tussen de Evgeny Morozovs en Jaron Laniers staan. Ernst-Jan geeft aan eigenlijk overal geacht te worden om technologie te vuur en te zwaar te verdedigen. Maar een topkok vindt ook niet alles lekker. Waarom dan toch al die technologie-fanaten? ‘Uit angst,’ schrijft Ernst-Jan, ‘omdat ze niet de indruk willen wekken dat ze in een digitale kloof vallen.’
